Misschien herkent u dit wel in uw eigen situatie…
Mijn vader en mijn schoonmoeder zijn kwetsbare ouderen: ruim boven de tachtig en niet gezond.
Toch beseffen zij niet dat het over hén gaat, wanneer er gezegd wordt dat ‘kwetsbare ouderen’ beter binnen kunnen blijven. Want de boodschappen moeten toch gedaan worden? En dat doen ze altijd zelf, dus waarom nu niet? “We houden wel afstand. En als mensen te dichtbij komen, dan zeggen we er wat van.” Dat het dan misschien al ‘te laat’ kan zijn, dat is moeilijk te bevatten.
Als (schoon)dochter op afstand, kan ik niet voorkomen dat ze er – ook al is het niet nodig – tóch voor kiezen zelf de boodschappen te doen. Misschien omdat hun wereld anders nog kleiner wordt dan hij al is. En wil je die kostbare tijd die je nog hebt, wel in afzondering doorbrengen?
En mijn zoon… Hij had zo zijn vaste patroon: sportschool, studie, werken in de horeca, afspreken met vrienden, 1 x per week rijles (en de aanvraag voor zijn rijexamen is net de deur uit). Alles is nu anders. ‘Hoe vul ik nu mijn dag in?’ Het gaat hem niet makkelijk af. Ja, hij studeert wel, maar het is lastig focussen als je niet ook je energie kwijt kunt op een manier die bij jou past. Hij kan wel sporten, maar niet meer doen wat hij ook ‘leuk’ vindt. Dat doet wat. En dan ook nog niet kunnen sparen voor de vakantie in de zomer (gaat die überhaupt nog wel door?). Gisterenavond ging hij toch maar zijn vrienden opzoeken…
Dan mijn dochter. Zij was in Nepal voor haar studie. Ze moest haar project per direct afbreken en terug naar huis. Vanuit het consulaat was de boodschap duidelijk: ‘als de sodemieter terug naar Nederland’. Dat voelde heel vreemd: Nepal kende slechts één besmetting. Waarom dan terug naar Nederland? En wat betekent dit voor mijn afstuderen?... Laat ik dan maar z.s.m. weer gaan werken bij de prikdienst van het UMCG. Ja… klopt, daar loop ik meer risico…
Mijn man en ik werd verzocht thuis te werken. Ons huis voelt ‘vol’. Hoe werk je in één huis samen met elkaar zonder elkaar in de weg te zitten? We hebben één bureau. Er zijn drie mensen die daar graag achter willen zitten. Telefoontjes kunnen voor de anderen heel storend zijn. Zeker als die net even geconcentreerd aan een taak werken. Zelf merk ik, dat ik het ook lastig vind om van mijn ‘moeder-rol’ los te komen als ik mijn man en kinderen om mij heen heb.
Als ik het zo opschrijf, dan denk ik… ach, dit alles valt te scharen onder ‘klein leed’. Het is het leed dat de meesten van ons treft. Het vraagt om ‘omdenken’, ‘angst-parkeren’ en ‘vertrouwen’. Me daar constant van bewust zijn… en daarin dan ook nog goede te kiezen: dat is al best moeilijk eigenlijk. Ik hoop op een beetje geduld en begrip als ik af en toe eens uit m’n slof schiet. En beloof hierbij erg mijn best te doen om dat geduld en begrip ook te hebben voor mijn omgeving. Op die manier kunnen we elkaar wel door dat ‘kleine leed’ heen helpen.
Maar er zijn natuurlijk mensen die het Corona-virus veel erger treft. Die naasten verliezen. Die in complexe zorg-relaties zitten: als ontvanger of gever. Mensen die geen inkomen meer hebben. Mensen die letterlijk bezig zijn met (werken aan) ‘overleven’. Of mensen die überhaupt niet ‘gezien’ worden. We hadden het er in onze fractie over tijdens onze virtuele vergadering.
Onze gedachten gaan in het bijzonder uit naar al deze mensen. En we steken hen en iedereen die werkt aan het verzachten van hun leed graag een hart onder de riem!
We hopen dat we als gemeenschap een solidariteit bereiken die het leed op z’n minst iets kan verzachten. We zullen ons best doen daaraan een bijdrage te leveren. Heel veel sterkte allemaal!"
Linda de Wals, namens PRO21