Lang geleden zette ik als klein meisje mijn eerste stapjes op het hockeyveld van HC Nijkerk. Een kleine, gezellige hockeyclub. Zo klein dat er een paar jaar later geen team in mijn leeftijdscategorie meer was. Gelukkig vond ik toen een plekje in een gezellig team bij MHC Hoevelaken.
In mijn studententijd hockeyde ik in Nijmegen. Al kende ik er eerst bijna niemand: bij elk van de clubs waar ik speelde vond ik een plekje in een team. Vervolgens streed ik, samen met mijn teamgenootjes, om te winnen van die tegenstander met dat andere shirt.
Samen hockeyen heeft me meer geleerd dan tegen een bal aan slaan of een tegenstander dollen. Het leerde me ook dat je samen sterker bent dan alleen. Dat je, door elkaar te helpen, een beter resultaat haalt.
Toen ik na mijn studententijd terugkeerde in Nijkerk was ik blij dat er na vele jaren weer seniorenhockey was bij HC Nijkerk. Ik kon terugkeren op het oude nest. Een oud nest dat ik - op het oude clubgebouw na - niet meer herkende. De club was gegroeid en mijn oude teamgenootjes waren er niet meer. En ook nu vond ik weer snel mijn plekje in het verenigingsleven. Inmiddels staat er ook een spiksplinternieuw clubgebouw en ligt er een tweede veld.
Zoals ik zullen er velen zijn die regelmatig met veel plezier bij een van onze mooie sportverenigingen komen: om zelf te sporten of om gezellig samen met anderen langs de lijn te staan. Laten we daarbij niet vergeten dat de vele vrijwilligers die bij onze verenigingen rondlopen, ons fijne verenigingsleven mogelijk maken. Zij zetten zich belangeloos in om de vereniging voor iedereen een mooie, fijne plek te maken. Daarvoor vanaf deze plek een welgemeend: dankjulliewel!
Irene Moes
fractievoozitter PRO21