Gewoon doen, twee woorden die meerdere betekenissen kunnen hebben, afhankelijk waar je de klemtoon op plaatst. Ik hoor deze woorden vaak met de klemtoon op doen. We praten als gemeente te veel en moeten dingen maar gewoon doen.
We moeten meer woningen bouwen, meer evenementen organiseren en we moeten nog veel meer. De verwachtingen vanuit inwoners richting de (lokale) overheid zijn groot maar het vertrouwen laag. Daar ligt een grote opgave. We willen in de gemeente Nijkerk ook veel, maar niet alles kan tegelijk. En niet alles is de taak of verantwoordelijkheid van de gemeente(raad). Om dat uit te leggen is niet altijd even makkelijk. Niet omdat het niet uit te leggen is, maar meer omdat het voor iedereen begrijpbaar moet zijn waarom iets niet kan of waarom het lang duurt.
En nu verschuiven we de klemtoon eens naar ‘gewoon’. We kunnen het niet voor iedereen 100% goed doen. Als dat zo zou zijn, dan hadden we in Nederland geen discussie over bestaanszekerheid, armoede, migratie of welke crisis dan ook. De reacties die ik soms hoor over genomen besluiten of zelfs over zaken die nog besproken moeten worden, zijn niet altijd mild. Laat staan de reacties die ik soms lees op Social Media. Die soms zelfs persoonlijk worden, richting elkaar of richting raadsleden. Dat moet en kan anders.
Ik grijp graag de kans aan om te vertellen waarom we niet altijd direct dingen gewoon kunnen doen. Om dan ook uit te leggen waarom we soms uitgebreid over een onderwerp moeten praten en het langer duurt dan verwacht. En laten we vooral ook samen kijken waar we verschillen kunnen overbruggen en onze gemeente elke keer een stukje beter en mooier kunnen maken.
Alleen samen kunnen we gewoon doen wat we moeten en willen doen, door gewoon te doen.
Reageren?